لوئی ایزادور کان

لوئی ایزادور کان (۱۹۰۱-۱۹۷۴) معماراستونی –  تبار آمریکایی بود نام اصلی او «ایتزه-لیب اشموئیلوسکی» بود. درچند موسسه دانشگاهی از جمله دانشگاه ییل، انستیتو تکنولوژی ماساچوست و دانشگاه پنسیلوانیا تدریس می‌کرد.او یکی از اعضاء اصلی تیم سیام بود. وی در نیویورک به سال ۱۹۷۴ درگذشت.

 بیوگرافی:

تاریخ تولد او در جزیره کوره‌ساره در استونی چندان روشن نیست. در ۱۹۰۵ با خانواده یهودی خود به آمریکا مهاجرت کرد. از ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۴ در فیلادلفیا در دانشگاه پنسیلوانیا که شیوه آموزشی آن شبیه دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس بود تحصیل کرد. مدت چند سال با شرکت‌ها و دفترهای معماران حرفه‌ای همکاری داشت. بعد از چندین سفر طولانی به کشورهای اروپایی در سال ۱۹۳۷ به پنسیلوانیا رفت و در این شهر شرکتی دایر کرد. و بین سالهای ۵۷- ۱۹۴۷ در دانشگاه ییل تدریس می‌کرد. از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۱ به روم رفت و روی معماری روم تحقیق کرد و از سال ۶۱-۱۹۵۷ شروع به تدریس در دانشگاه پنسیلوانیا کرد.

معماری کان:

زمان اجرای اولین ساختمان‌های کان به سال ۱۹۲۵ بر می‌گردد ولی تا اواسط دهه ۵۰ با اجرای چند اثر توجه آمریکا و جهان را به خود جلب کرد. در آثار کان تجریبات معماری مدرن، الهامات کلاسیسم یونان و معماری قرون وسطی، معماری اسلامی و حتی آکادمیسم قرن ۱۹ اروپا را می‌توان دید. در کل می‌توان گفت او در اکثریت کارها تحت تاثیر مکتب بوزار بود و از همین روست که در کارهای او یک نوع نگرشی به تاریخ است و به خاطر همین او را به پست مدرنهای تاریخ‌گرا نزدیک حس می‌کنیم. تعدادی از کارهای او در حد پروژه باقی مانده است، پروژه‌ها در بالاترین حد و با پیچیدگی تمام طراحی شده‌اند ولی در زمان اجرا، فرم‌ها با انتخاب مصالح مناسب و غالبا طبیعی و سنتی ساده می‌شوند. کان بر خلاف استادان برجسته پیش از خود نه در پی توضیح است و نه اثبات نوشته‌ها، و گفتارش با ابهام همراه است. در کارهای لوئی کان کاربرد دقیق مصالح و بیان قواعد استفاده از مصالح و تنوع استفاده کردن از مصالح مشهود است.

لوئی کان نخستین معمار آمریکائی روسی تبار بود که بعد از جنگ جهانی دوم برخاست و نیز اولین کسی بود که از مکتب جهانی "فرم تابع عملکرد است" برید. معماری کان نه در قالب معماری ارگانیک فرانک لوید رایت جای می‌گیرد و نه در قالب دیگر نهضت‌های معماری مدرن، مثل مکتب معماری مدرن لوکوربوزیه و میس وندروهه. کان اغلب از فرم، نور و روشنایی و از فضاهایی که عملکردی بر آنان متربت است، صحبت می‌داشت. درباره نور و روشنایی نوشته است که : "نور و روشنایی حضور همه چیز را باعث می‌شود. اجسام از نور مشتق می‌شوند یا به تعبیری دیگر، هر گاه نور مصرف شود جسم حاصل می‌آید. اجسام همان‌ها هستند که به سبب وجودشان سایه به وجود می‌آید و سایه به نور تعلق دارد. نور به جانب جسم حرکت می‌کند و جسم به جانب نور و این امر محیط و جو سازندگی را به وجود می‌آورد. فرم به خود می‌گوید: من باید چیزی بسازم. در آثار کان همواره احساسی یکسان از قدمت و تازگی موجود بود. پژوهشی شدید برای تمام چیزهایی که در قبال سازندگی آدمی در تمام زمانها، زیبا و منطقی بود. این اندیشه که گذشته در حال حاضر ریشه دارد و پژوهش بدنبال حقیقت در جمله‌ای موجز و شاعرانه از خود کان مستتر است "آینده همان امروز است"

از جمله آثار او:

مجلس ملی بنگلادش در داکا - ۱۹۶۲

موزه ملی کیمبل - ۷۲-۱۹۶۶

گالری هنری دانشگاه یل - ۵۴-۱۹۵۰

بنای یادبود شش میلیون یهودی - ۶۹-۱۹۶۷

ساختمان آزمایشگاههای پزشکی دیچاردز، پنسیلوانیا - ۶۱-۱۹۵۷

توسعه شهر سازی محله عباس‌آباد تهران با مشارکت کنزوتانگه

منابع:

لامپونیانی،ویتوریو مانیاگو،دانشنامه معماری قرن بیستم، ۱۳۸۲، ترجمه ضیاءالدین جاوید. امتداد. تهران. چاپ نخست.